Hoi, ik ben Aphra! Lees hier mijn hele verhaal...
De verbinding verliezen met mijn hart begon toen ik ongeveer 2 jaar was. Mijn zusje werd toen geboren en ik voelde (onbewust) aan dat mijn moeder 2 kinderen opvoeden zwaar vond. Ik ben mij toen verantwoordelijk gaan gedragen om mijn moeder te ontlasten. “Ik wilde niet lastig zijn”.
Ik ben en was anders dan mijn familie. Mijn manier van emoties uiten werd niet gewaardeerd in het gezin. Dit werd dan ook bij mij afgeleerd.
Mijn zusje was vroeger een pestkopje. Door mijn ouders werd ik als verantwoordelijke gezien voor de ruzies tussen mij en mijn zusje.
Dit alles in ons gezin veroorzaakte dat ik vanaf ongeveer 4 jaar koos voor op mijn tenen lopen en wegcijferen om maar niet onterecht gestraft te blijven worden.
Wij waren als gezin expats. Vanaf dat ik 3 maanden oud was, begonnen de verhuizingen. Binnen Europa en naar het Midden-Oosten en Afrika. Toen ik 5 jaar oud was, zat ik aan verhuizing nummer 4 in land 4. Toen ik 12 jaar was, had ik 10 verhuizingen achter de rug (Duitsland, Belgie, Qatar, Oman en Kenya). Toen gingen we in Nederland wonen. De vele verhuizingen, iedere keer afscheid moeten nemen van mijn vriendinnetjes en weer nieuwe vriendinnen moeten maken, waren zeer pijnlijk voor me. In die periode heb ik mijn hart steeds verder dicht gedaan en ben ik steeds minder gaan voelen. Dit naast het aanpassen en wegcijferen in het gezin.
De overgang van Kenya terug naar Nederland op mijn 12e jaar is niet goed gegaan. Op de middelbare school werden alle kinderen uit hetzelfde dorp in dezelfde brugklas ingedeeld. Maar ja, ik kwam uit Kenya en werd willekeurig in een klas geplaatst. Welke dus niet klopte, want al mijn klasgenootjes woonden precies 180 graden de andere kant op. Mijn nieuwe klasgenoten en vriendinnen zag ik dus niet na schooltijd en niet in de weekenden. Dit veroorzaakte veel pijn bij mij; het gevoel er niet bij te horen en eenzaamheid. Ik ontwikkelde een eetstoornis. Dit werd niet opgemerkt in ons gezin, ondanks dat ik ontzettend weinig woog. Na een jaar ben ik zelf weer gaan eten. Op 4 VWO kwam ik in de klas bij kinderen uit mijn dorp terecht en kreeg ik vriendinnen dichtbij. Desondanks bleef ergens een gevoel van eenzaamheid en anders zijn (onbewust) knagen.
De studiekeuze na het VWO maakte ik op basis van verstand en niet vanuit mijn hart. Ik wilde vergelijkbaar werk als mijn vader en koos voor de studie Economie aan de Universiteit van Maastricht. De studie bleek niet de juiste keuze. Ik vond het niet echt boeiend. Desondanks wilde ik mijn diploma halen. Ook lukte het mij niet mijn draai te vinden in het studentenleven. Ik had me voorgenomen midden in het studentenleven te komen staan, anders dan op de middelbare school. Maar op de één of andere manier is dat niet zo gelopen. Eenzaam gevoel en het gevoel anders te zijn, waren (onbewust) op de achtergrond aanwezig ondanks dat ik voldoende vrienden had. In de laatste 2 jaren van mijn studie ontwikkelde ik een sociale fobie met paniekaanvallen. Ondanks dat, ging ik door en luisterde ik niet naar mijn hart. Ik haalde mijn diploma in de normale periode die ervoor stond. Ik was afgestudeerd in de economie met mentale klachten (!).
Ik had geen idee wat voor werk ik wilde doen. Mijn studie vond ik niet echt geweldig en vanwege de paniekaanvallen zag ik mij niet op universitair niveau werken. Ik koos daarom voor werk op HBO-niveau. De zoektocht naar werk wat bij mij paste, was daarmee nog steeds gaande. Ik had enkel het niveau uit veiligheidsoverwegingen verlaagd. De paniekaanvallen doofden langzaamaan uit. Dit heeft een paar jaar geduurd.
De ontdekkingstocht naar mijzelf duurde vanaf dat moment nog 26 jaar. In die 26 jaar heb ik de nodige hobbels te verwerken gehad.
Toen ik 29 jaar was, overleed mijn moeder aan ALS. Zij was 53 jaar. Dit hakte er in bij mij en ik ontwikkelde een sportverslaving om maar niet te hoeven voelen. Ik verbrak mijn relatie, die goed was, omdat ik alleen wilde zijn.
Daarna kreeg ik een relatie met een man met de nodige mentale klachten. Het was een problematische relatie; met hoge pieken en diepe dalen. Er is 2 keer geweld tegen mij gebruikt. Ondanks dit alles koos ik ervoor om in de relatie te blijven. De relatie ging na verloop van tijd uit.
Toen ik 40 jaar was, kreeg ik baarmoederhalskanker. Ik had geen kinderen en was aan het nadenken of ik dat nog wilde. Met de boodschap "je hebt kanker" stond mijn wereld op zijn kop! Dit was een hele angstige periode. Ik moest een aantal maal slecht nieuws verwerken. Mijn gezondheid bepaalde uiteindelijk dat ik geen kinderen zou hebben.
Toen ik hersteld was, besloot ik echt vanuit mijn hart te gaan leven. Ik verhuisde, nam een hond en ik begon als zelfstandige te werken (arbeidsdeskundige). Dit waren 3 hele goede keuzes uit mijn hart, ook al vond ik ze reuze spannend.
Ondanks dat ik dacht dat ik goed voor mezelf zorgde en mijn leven leidde zoals ik wilde, viel ik 5 jaar later (2021) uit met een zeer forse burnout. Ik kampte naast fysieke vermoeidheid met forse angsten en duizelingen.
De burnout heeft mijn ogen echt geopend. Tot mijn burnout paste ik mij nog steeds aan aan mijn zusje, mijn vrienden, de agenda’s van mijn opdrachtgevers, mijn liefdesrelaties. Ik was niet in hartsverbinding met mijzelf. Ik was nooit volledig mijzelf, behalve bij mijn hond. Mijn vrijetijdsbesteding had ik gevuld met dingen waarvan ik dacht dat deze goed /gezond voor mij waren.
Na de burnout ben ik zoveel mogelijk gestopt met aanpassen en ben ik op zoek gegaan naar mijn hart, mijn gevoel. Ik ben mijn verdriet van al die jaren wegcijferen, aanpassen, anders voordoen, aan het verwerken. Ik voel nauwelijks nog eenzaamheid. Ik draag mijzelf steeds meer uit in de wereld. Ik sta steeds meer voor wie ik werkelijk ben. Ik ben steeds meer aanwezig in mijn lichaam. Ik volg steeds meer de raadgevingen van mijn hart. heARTpower past werkelijk bij mij. Ik heb daar veel voor moeten loslaten, ook financiele zekerheid. Het blijft belangrijk dat ik bewust in hartsverbinding blijf, blijf voelen wat bij mij past en wat ik wil. Dat ik mezelf koester en kies voor mezelf en niet automatisch mee ga met de heersende waarden en normen van de maatschappij en de mening van familie, van vrienden etc. Mijn leven blijft een leerproces enkel met als doel steeds meer te helen, mezelf te worden en van mezelf te houden.
Dit is mijn verhaal tot aan het moment dat ik dit schreef (2022).
Ik ben en was anders dan mijn familie. Mijn manier van emoties uiten werd niet gewaardeerd in het gezin. Dit werd dan ook bij mij afgeleerd.
Mijn zusje was vroeger een pestkopje. Door mijn ouders werd ik als verantwoordelijke gezien voor de ruzies tussen mij en mijn zusje.
Dit alles in ons gezin veroorzaakte dat ik vanaf ongeveer 4 jaar koos voor op mijn tenen lopen en wegcijferen om maar niet onterecht gestraft te blijven worden.
Wij waren als gezin expats. Vanaf dat ik 3 maanden oud was, begonnen de verhuizingen. Binnen Europa en naar het Midden-Oosten en Afrika. Toen ik 5 jaar oud was, zat ik aan verhuizing nummer 4 in land 4. Toen ik 12 jaar was, had ik 10 verhuizingen achter de rug (Duitsland, Belgie, Qatar, Oman en Kenya). Toen gingen we in Nederland wonen. De vele verhuizingen, iedere keer afscheid moeten nemen van mijn vriendinnetjes en weer nieuwe vriendinnen moeten maken, waren zeer pijnlijk voor me. In die periode heb ik mijn hart steeds verder dicht gedaan en ben ik steeds minder gaan voelen. Dit naast het aanpassen en wegcijferen in het gezin.
De overgang van Kenya terug naar Nederland op mijn 12e jaar is niet goed gegaan. Op de middelbare school werden alle kinderen uit hetzelfde dorp in dezelfde brugklas ingedeeld. Maar ja, ik kwam uit Kenya en werd willekeurig in een klas geplaatst. Welke dus niet klopte, want al mijn klasgenootjes woonden precies 180 graden de andere kant op. Mijn nieuwe klasgenoten en vriendinnen zag ik dus niet na schooltijd en niet in de weekenden. Dit veroorzaakte veel pijn bij mij; het gevoel er niet bij te horen en eenzaamheid. Ik ontwikkelde een eetstoornis. Dit werd niet opgemerkt in ons gezin, ondanks dat ik ontzettend weinig woog. Na een jaar ben ik zelf weer gaan eten. Op 4 VWO kwam ik in de klas bij kinderen uit mijn dorp terecht en kreeg ik vriendinnen dichtbij. Desondanks bleef ergens een gevoel van eenzaamheid en anders zijn (onbewust) knagen.
De studiekeuze na het VWO maakte ik op basis van verstand en niet vanuit mijn hart. Ik wilde vergelijkbaar werk als mijn vader en koos voor de studie Economie aan de Universiteit van Maastricht. De studie bleek niet de juiste keuze. Ik vond het niet echt boeiend. Desondanks wilde ik mijn diploma halen. Ook lukte het mij niet mijn draai te vinden in het studentenleven. Ik had me voorgenomen midden in het studentenleven te komen staan, anders dan op de middelbare school. Maar op de één of andere manier is dat niet zo gelopen. Eenzaam gevoel en het gevoel anders te zijn, waren (onbewust) op de achtergrond aanwezig ondanks dat ik voldoende vrienden had. In de laatste 2 jaren van mijn studie ontwikkelde ik een sociale fobie met paniekaanvallen. Ondanks dat, ging ik door en luisterde ik niet naar mijn hart. Ik haalde mijn diploma in de normale periode die ervoor stond. Ik was afgestudeerd in de economie met mentale klachten (!).
Ik had geen idee wat voor werk ik wilde doen. Mijn studie vond ik niet echt geweldig en vanwege de paniekaanvallen zag ik mij niet op universitair niveau werken. Ik koos daarom voor werk op HBO-niveau. De zoektocht naar werk wat bij mij paste, was daarmee nog steeds gaande. Ik had enkel het niveau uit veiligheidsoverwegingen verlaagd. De paniekaanvallen doofden langzaamaan uit. Dit heeft een paar jaar geduurd.
De ontdekkingstocht naar mijzelf duurde vanaf dat moment nog 26 jaar. In die 26 jaar heb ik de nodige hobbels te verwerken gehad.
Toen ik 29 jaar was, overleed mijn moeder aan ALS. Zij was 53 jaar. Dit hakte er in bij mij en ik ontwikkelde een sportverslaving om maar niet te hoeven voelen. Ik verbrak mijn relatie, die goed was, omdat ik alleen wilde zijn.
Daarna kreeg ik een relatie met een man met de nodige mentale klachten. Het was een problematische relatie; met hoge pieken en diepe dalen. Er is 2 keer geweld tegen mij gebruikt. Ondanks dit alles koos ik ervoor om in de relatie te blijven. De relatie ging na verloop van tijd uit.
Toen ik 40 jaar was, kreeg ik baarmoederhalskanker. Ik had geen kinderen en was aan het nadenken of ik dat nog wilde. Met de boodschap "je hebt kanker" stond mijn wereld op zijn kop! Dit was een hele angstige periode. Ik moest een aantal maal slecht nieuws verwerken. Mijn gezondheid bepaalde uiteindelijk dat ik geen kinderen zou hebben.
Toen ik hersteld was, besloot ik echt vanuit mijn hart te gaan leven. Ik verhuisde, nam een hond en ik begon als zelfstandige te werken (arbeidsdeskundige). Dit waren 3 hele goede keuzes uit mijn hart, ook al vond ik ze reuze spannend.
Ondanks dat ik dacht dat ik goed voor mezelf zorgde en mijn leven leidde zoals ik wilde, viel ik 5 jaar later (2021) uit met een zeer forse burnout. Ik kampte naast fysieke vermoeidheid met forse angsten en duizelingen.
De burnout heeft mijn ogen echt geopend. Tot mijn burnout paste ik mij nog steeds aan aan mijn zusje, mijn vrienden, de agenda’s van mijn opdrachtgevers, mijn liefdesrelaties. Ik was niet in hartsverbinding met mijzelf. Ik was nooit volledig mijzelf, behalve bij mijn hond. Mijn vrijetijdsbesteding had ik gevuld met dingen waarvan ik dacht dat deze goed /gezond voor mij waren.
Na de burnout ben ik zoveel mogelijk gestopt met aanpassen en ben ik op zoek gegaan naar mijn hart, mijn gevoel. Ik ben mijn verdriet van al die jaren wegcijferen, aanpassen, anders voordoen, aan het verwerken. Ik voel nauwelijks nog eenzaamheid. Ik draag mijzelf steeds meer uit in de wereld. Ik sta steeds meer voor wie ik werkelijk ben. Ik ben steeds meer aanwezig in mijn lichaam. Ik volg steeds meer de raadgevingen van mijn hart. heARTpower past werkelijk bij mij. Ik heb daar veel voor moeten loslaten, ook financiele zekerheid. Het blijft belangrijk dat ik bewust in hartsverbinding blijf, blijf voelen wat bij mij past en wat ik wil. Dat ik mezelf koester en kies voor mezelf en niet automatisch mee ga met de heersende waarden en normen van de maatschappij en de mening van familie, van vrienden etc. Mijn leven blijft een leerproces enkel met als doel steeds meer te helen, mezelf te worden en van mezelf te houden.
Dit is mijn verhaal tot aan het moment dat ik dit schreef (2022).
|
heARTpower
|